Şairler Yaşamı Tazeler, Tabii Futbolu da!

"Şiir gibi futbol oynamak." Malum sınavda şairin şiir yazmasını "telefon kulübesinde halay çekmeye" benzeten kuruma inat, halk dilinde kendine yer bulmuş, kendini kabul ettirmiş bir deyimdir. Şiirin akıcılığını ve insan ruhunda çağrıştırdığı melodiyi sıkıcı olmayan, dalga dalga oynanan futbolla harmanlayan bir deyim. Dil kurumunun lügatinde olmayabilir lakin ülke futbolunun tribünlerinde kendine çoktan yer bulmuştur. Tıpkı "kitap okumayan ülkenin" güzel bir kadını kitaba benzetmesi gibi standart dışı bir deyimdir. 

"'Önce kelime vardı' diye başlıyor Yohanna'ya göre İncil. Kelimeden önce de yalnızlık vardı..." diye düzeltiyor Oğuz Atay. Atay affetsin ama önce şair vardı ve kelime onun marifetiyle var oldu. Yalnızlıksa kendini kelimelerle var etti. Bu yüzdendir ki yaşam ne zaman sıkıcı ve çekilmez bir hal almaya başlasa bir şair ufukta belirir ve yepyeni bir güne başlamak gibi yaşamı tazeler. Bu tazelemeye kayıtsız kalan her şey ya yok oldu ya da yok

olmaya mahkûm.

Joga Bonito'ya özlem duyduğumuz bu zamanlarda şairlerin elinden kalemi alıp onları meşin yuvarlağın peşine düşürdüm kendimce. Futbol malum on bir kişiyle oynanıyor, bu yüzden yeşil zemine ismini yazamadığım nice şairden özür dilerim.

Meşin yuvarlağın ardına düşen şair olunca müdafaa en son düşünülen olgu oluyor haliyle. O çok meşhur bloklar arası uyumu da burada aramak ütopik bir durum. Sahadaki herkes kendi üslubunca oyunu güzelleştirmek için var.

Sunay Akın: "Kova Kaleci"dir şairimizin lakabı mahalle maçlarında. Arkadaşlarına sırtını dönemeyeceğini bilecek kadar da naiftir. "Uçacak" demişti onun için ilk kitabı yayınlandığında Cemal Süreya. Kaleyi ona teslim ederken içim oldukça rahat.

Ahmet Arif, Ömer Hayyam ve Can Yücel'den oluşuyor defans. Şairler defans yapmaz ama defansa da en sağlamları yerleştirir.

Dağların şairidir Ahmet Arif, oyunu en geniş açıyla okur ve ince görür takım arkadaşını. İnce ruhludur, çocuğuna babasının son sözcüğünü isim olarak verecek kadar (Filinta Önal).

Hayyam'a çok şey diyebiliriz. Dar alanda yaptığı dört dörtlük (Rubailer) müdahaleleri çok daha önemlidir Celali Takviminden.

Can Baba... En sertidir şairlerin, ruhunun kanat çırpışı kısa mesafede kasırgaya dönüşür.

Orta saha özel adam İsmet ile bize en çok uyan Turgut'a emanet, oyunu iki yönlü oynayacak üst düzey kabiliyetlerine istinaden. Hem toplumsal gerçeklikleri hem de duygusal travmaları yüreklerinde taşıyacak kadar maharetlidirler.

Sağ kanatta Akif olmalı her defasında. Nazım'ın dediği gibi "İnanmış Adam" o. Tek kanatlı kalsa da takım, o inancıyla takımını geleceğe taşıyacak kudrete sahiptir.

Soldan Nazım esmeli. Hassas yüreği doksan dakikayı tamamlayamaz belki  ama oyunda kaldığı sürede herkesin kalbini fethedecek ferasete sahiptir.

Orhan Veli, şiirde olduğu gibi futbolda da serbest adamdır. Ne zaman oyun sıkışsa arkadaşları nefes almak için topu ona gönderir o da bunun hakkını verir hiç şüphesiz.

Futbolcu olsaydı hep en bencili seçilirdi takımın. Tribüne oynamayı severdi şüphesiz fakat kalecinin uzanamayacağı köşeye topu göndermekte üzerine yoktur Süreya'nın.

Ah Muhsin Ünlü, imgelerin şairi. Takımın zayıf tarafı belki ama ne zaman ne yapacağı belli olmadığından sonuca en fazla onun katkısı olur hep. Kaç kaleci ters ayakta yakalanmıştır ansızın çıkardığı şutlarda.

Denizin Çocuğu, bu kadroda yedek kalmayı sorun etmeyecek tek kişi. Şair Ceketi'yle kadronun tek transferi. Kaybedilmek üzere olan bir maçın son dakikalarında oyuna girip maçı çeviren kurtarıcı. Sol açıktan bir Karadeniz Fırtınası gibi taşır topu. Rüzgarda savrulan saçları binlerce mısralık bir şiirdir. Hırçın dalgaların sahili dövmesi gibi döver kaleyi. "Şöyle güzel bir çalım, ceza sahası dışından takımıma galibiyeti getiren güzel bir şut" çıkardı mı yüzüne yayılan martı gülüşü ısıtır buz kesmiş havayı...

Mümkün olsaydı ve bir takım kurabilseydim şairlerden, futbola şiiri bulaştırabilseydim eğer, böyle bir takım kurardım. Adını anmadığım şairlerin ve şiirin affına sığınarak. Sürçü lisan ettiysem affola!