Canımdan Çok Sevdiğim Kulübüme Hoca Oldum

Bazı isimler milyonlarca insan için "kahraman" dır.
Bordo Mavili camia ve taraftarlar için Ünal Karaman ve Özkan Sümer de bu kahramanlardan yalnızca ikisidir.

Herkesin kabul edeceği üzere Özkan Sümer sadece Trabzonspor için değil Türk futbolu için çok önemli bir isimdir. Türk futbolunda futbolla alakası olmayan başkanların, hatta teknik direktörlerin artmaya başladığı bir dönemde Özkan Sümer, futboldan gelen şampiyon bir teknik direktör olarak takımının başkanlığına aday olur. Sadece 73 oy farkla onursal başkan Mehmet Ali Yılmaz’ı geride bırakıp seçimin galibi olan Özkan Sümer, Trabzonspor’un 11. Başkanı olur.
Ünal Karaman ise Trabzonspor formasını 9 yıl gibi uzun bir süre, üstelik birçok insana örnek olacak şekilde terletmiş , bu 9 senede 5 kupa kaldırmış , futbolu bıraktıktan sonra bile burada hep iyi anılmış, yine uzun yıllar boyu burada antrenörlük ve sportif direktörlük yapmış, “kara boğa” lakaplı gerçek bir efsanedir.

Mücadeleci yapısı ve lider karakteri ile taraftarların gönlünde taht kuran Ünal Karaman, bugüne kadar Trabzonspor’dan farklı dönemlerde kendisine gelen her teklifi bir dakika bile düşünmeksizin, bir dakika bile pazarlık yapmaksızın kabul etmiştir.
Çünkü insan, şartlar ne olursa olsun sevdiğinin yanında olmak ister. Onunla ağlayıp onunla gülmek, onunla üzülüp onunla sevinmek, onunla kazanmak ve onunla kaybetmek ister. Ünal Karaman da bu doğrultuda gerçek bir aşık gibi davranarak her fırsatta kulübüne olan sevgisini belli etmiştir.
2009 Yazında Sportif Direktör olarak efsane olduğu takıma geri dönen Karaman’ın buradaki ilk sözleri şunlar olur ;

“Trabzonspor, Ünal Karaman’a bir teklif yapmışsa ben ortaya hiçbir şart sunamam. Nerede, hangi pozisyonda bize ihtiyaç duyulmuşsa kayıtsız şartsız kabulümüzdür.’’

Hugo Bross döneminde Sportif Direktörlük yapan Karaman, Şenol Güneş’in göreve gelmesiyle birlikte yardımcı antrenör pozisyonuna geçer ve futbolculuk döneminde yaşayamadığı lig şampiyonluğunu yardımcı antrenör olarak yaşar.
Karaman, yıllardır süre gelen “şampiyonluk’’ tartışmalarına şu sözler ile nokta koyar ;

“Bize verecekleri bir kupa bizi şampiyon yapmayacak. Biz, adam olarak, sportmen bir duruş göstererek zaten şampiyon olduk.’’

Bilindiği üzere o dönem UEFA, Fenerbahçe’yi Şampiyonlar Liginden men ettikten sonra Trabzonspor’u Şampiyonlar Ligi’ne aldı. Fakat teknik direktör Şenol Güneş’e iki maç ceza verdi. Şenol Güneş UEFA’dan iki maç ceza alınca iki Şampiyonlar Ligi maçında Teknik Direktör koltuğunda ‘’Kara boğa’’ Ünal Karaman oturdu ve Trabzonspor onun yönetiminde Guiseppe Meazza’da dünya devi İnter’i mağlup etti.
Aylar ilerledikten sonra Ünal Karaman bir Nazım Hikmet şiiri söyleyerek görevinden ayrıldı.

‘’Ben artık şarkı dinlemek değil. Şarkı söylemek istiyorum.’’

Ve Haziran 2018 itibariyle artık mikrofon onun elinde…
Bundan kısa bir süre önce bir televizyon kanalı kapanışını şöyle duyurmuştu ; "Gerçek efsaneler bir gün evlerine döner." O kanalın kapanışının üzerinden çok geçmedi ki "gerçek efsane” olan ‘’kara boğa’’ lakaplı esmer çocuk Ünal Karaman, yıllar sonra evine geri döndü.
Üstelik Teknik Direktör olarak.
Efsane, futbolcusu olduğu takımın teknik direktörü olurken aynı zamanda yardımcı hocalığını yaptığı abisinin de rakibi oldu. Hayat ne getirir bilinmez ama şu bir gerçek ki kara boğa ateşten gömleği giyerek yangınların arasına girdi.

‘’Esmer çocuğun heyecanı futbolcu olarak neyse bugün o heyecan, ateş, yangın daha da büyüdü. Esmer çocuk acı çekerek, yüzleşerek daha da büyüdü.  Biz çocukluğumuzu burada yaşadık.  Burada büyüdük, burada mutlu olduk ve burada acıyı gördük. Ben buranın acısında, hamurunda, mayasında varım. 9 yıl burada futbol oynadım. Bunun 7 yılını içeride Kenan emiceyle beraber bekçilik yaparak geçirdim. Şöyle geçmişe bakıyorum da, neler neler yaşadık, neler neler gördük, ne büyük zaferler elde ettik, ne acılar çektik. Şimdi canımdan çok sevdiğim kulübüme hoca oldum. Bundan daha büyük bir gurur ve mutluluk olamaz. Hayatta parayla satın alınmayacak şeyler vardır. Hem kulübüm hem bizler çok çile çektik. İkimizin buluşması kolay olmadı. Ama sonunda acı çekenler buluştu. Ben sokaktaki bir taraftarım. Korku benden uzakta... ‘’